Αναρτήσεις

Ταϊβάν: Η Ουκρανία της Ασίας

Εικόνα
* Γράφει ο Αθανάσιος Κατζιγκάς - Προπτυχιακός σπουδαστής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του ΔΠΘ Αναμφίβολα, η πρόσφατη επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία συνταράσσει την επικαιρότητα. Πολλοί ήδη γνώριζαν την κόντρα ανάμεσα σε αυτές τις χώρες και και για αρκετό καιρό υπήρχε η ανησυχία να εξελιχθεί σε κανονικό πόλεμο σε ευρωπαϊκά εδάφη. Λιγότεροι, όμως, είναι αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν ή ανησυχούν για μια παρόμοια μακροχρόνια διαμάχη στην άλλη άκρη του κόσμου . Αναφέρομαι, φυσικά, στην διαμάχη ανάμεσα στην δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, την Κίνα και σε ένα μικρό νησί, μόλις 130 χιλιόμετρα μακριά της, την Ταϊβάν. Οι σχέσεις μεταξύ της Κίνας και της Ταϊβάν αποτελούν για δεκαετίες ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, προκαλώντας αναστάτωση στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Νότιας Σινικής Θάλασσας. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Λαϊκό Κόμμα της Κίνας και στο Εθνικιστικό Κόμ

Η Κίνα του 21ου αιώνα και ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού

Εικόνα
   * Γράφει ο Αθανάσιος Κατζιγκάς - Προπτυχιακός σπουδαστής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του ΔΠΘ   Από πολλούς οι επιχειρηματικές κινήσεις της Κίνας σε χώρες μικρής οικονομικής δύναμης και ανάπτυξης θεωρούνται ύποπτες έως και εσκεμμένες, καθώς τα τεράστια ποσά που δαπανώνται για την δημιουργία των έργων είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν είναι δυνατόν να επιστραφούν εύκολα, αν υπολογίσουμε και τον τόκο που προστίθεται στο συνολικό χρωστούμενο ποσό. Οι ενέργειες αυτές περιλαμβάνουν την χορήγηση δανείων για την κατασκευή και ανάπτυξη υποδομών από την κινεζική κυβέρνηση σε αναπτυσσόμενες χώρες της αφρικανικής ηπείρου και όχι μόνο. Παράδειγμα που υποστηρίζει την συγκεκριμένη άποψη αποτελεί η κατασκευή του νέου λιμανιού της Σρι Λάνκα. Πρόκειται για το The Hambantota Port Development Project, το οποίο τελικά και απέτυχε καθώς δεν μπόρεσε να αποτελέσει τον σημαντικό κόμβο εμπορικών   μεταφορών και συναλλαγών που η κυβέρνηση της Σρι Λάνκα ήλπιζε . Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 2015, έγινε προ

Η διαμάχη μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας για την περιοχή του Ντονμπάς

Εικόνα
  Του Ραφαήλ Τσιαδήμου   Στην διεθνή επικαιρότητα παρουσιάζεται, τον τελευταίο καιρό, έντονα το ζήτημα της απειλής πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Η απειλή αυτή διαφαίνεται μέσα από την συγκέντρωση των ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα των δύο χωρών, καθώς και από τις πολιτικές συναντήσεις του Ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκυ, με διάφορους ευρωπαίους ηγέτες και την προσέγγιση του ΝΑΤΟ από την Ουκρανία, προκειμένου να αποτραπεί μια διένεξη μεταξύ των δύο κρατών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προκύπτουν τα εξής δύο ερωτήματα: Πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ, ώστε πλέον να γίνεται λόγος για πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, δύο δηλαδή κρατών που βρίσκονται εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου; Και τι γίνεται σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, προκειμένου να αποτραπεί η κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ αυτών των δύο κρατών και η εξέλιξη των εντάσεων αυτών σε πόλεμο; Είναι, δηλαδή, απαραίτητη η εξέταση του ιστορικού των ρωσοουκρανικών σχέσεων, οι οποίες είναι σήμερα άκρως εχθρικές, όπως και η ε

Κρίσεις σε εμπόριο και ναυτιλία: η ευρωπαϊκή πολιτική και θέση

Εικόνα
  Της Μαριάνθης Ισπυρίδη*   Η άρρηκτη πλέον σχέση της εθνικής έννομης τάξης μας με την Ενωσιακή νομοθεσία και νομολογία, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται για να υπηρετήσει τους σκοπούς και τα συμφέροντα της λειτουργικής συνύπαρξης των χωρών της γηραιάς ηπείρου, είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Η σύγχρονη πραγματικότητα, οικονομική, κοινωνική αλλά και νομική, μας υπενθυμίζει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί με τρόπο ώστε τα Κράτη-μέλη να διατηρούν μια ορισμένη δικαιοπολιτική θέση επί των διεθνών εξελίξεων. Η διατήρηση μιας συγκεκριμένης και πάγιας θέσης επί διεθνών ζητημάτων, τα οδηγεί να λειτουργούν ως συγχρονισμένη ενότητα. Έτσι, τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη καταφέρνουν να επιβληθούν μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων και να διασφαλίσουν τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα όντας τα ίδια «γρανάζια» του προστατευτικού τους μηχανισμού. Αυτός ο μηχανισμός, που αντλεί την ισχύ του στην συγκροτημένη προσπάθεια της Ένωσης για ανάπτυξη και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και εκ παραλλήλου την μέγιστη